[ad_1]
ماه برای میلیاردها سال با زمین بوده است، و اگرچه درک ما از شکل و اندازه ماه با چرخش آن تغییر می کند، اما در آسمان باقی می ماند. اما آیا این می تواند تغییر کند؟
در فیلم Moonfall که در 4 فوریه امسال اکران شد، نیروهای مرموز ماه را از مدار خارج کردند و به مسیری هدایت کردند که زمین را تحت تاثیر قرار می دهد. این درگیری فقط در چند هفته آینده اتفاق افتاد. شخصیت های فیلم در مواجهه با این وضعیت فاجعه بار سعی در آزمایش سیاره زمین دارند و در حین تلاش متوجه می شوند که ماه طبیعی زمین طبیعی نیست.
مفهوم ماه به عنوان یک روبنای مصنوعی که میلیاردها سال پیش توسط فرازمینی های هوشمند ایجاد شد، ریشه در داستان های علمی تخیلی دارد. اما آیا واقعا جسم طبیعی در فضا وجود دارد که بتواند ماه را از مدار خارج کند؟ در حالی که سیارک ها و هزاران ستاره در منظومه شمسی حرکت می کنند، آیا برخورد با یک سنگ بزرگ می تواند باعث سقوط ماه به زمین شود؟
ماه ما یک سنگ جامد است که توسط لایه نازکی از گاز به نام اگزوسفر احاطه شده است. این قمر طبیعی تقریباً با زمین در حدود 4.5 میلیارد سال پیش بوده است. طبق فرضیات رایج، ماه نتیجه سنگ های کوچکی است که در اثر برخورد یک سیاره کوچک به نام تیا به جهان جوان تشکیل شده است. طبق یک فرضیه دیگر، ماه و زمین پس از دو برخورد تشکیل شده اند، خوب، هر بار پنج برابر بزرگتر از مریخ بوده است.
در Moonfall، فضاپیمای Endeavor خود را به ایستگاه فضایی بین‌المللی متصل می‌کند، زیرا ماه به زمین پرتاب می‌شود.
ماه تنها 385000 کیلومتر از زمین فاصله دارد. اندازه ماه یک چهارم زمین است. بنابراین، اگر زمین به اندازه یک سکه بود، ماه به اندازه یک نخود بود. با توجه به تصویر، سطح ماه پر از دهانه های برخوردی در اندازه های مختلف است که در نتیجه یک برخورد اخیر تشکیل شده اند. اما بیشتر این دهانه ها میلیاردها سال پیش، زمانی که سنگریزه های متعددی در منظومه شمسی وجود داشت، شکل گرفتند. مطابق با پل چوداسمدیر مرکز علوم مواد نزدیک به زمین (CNEOS) برای آزمایش رانش جت ناسا در Caltech Pasadena، کالیفرنیا:
بیشتر سنگریزه های پر از منظومه شمسی مدت ها پیش از هم پاشیدند. در نتیجه، تعداد برخوردها و اجرام احتمالی که ممکن است با ماه یا زمین برخورد کنند کاهش می یابد.
بیان ایده های هنرمند در مورد یک جسم فضایی به بزرگی زمین که با همان سرعت جرمی به اندازه یک جرم به عطارد حمله کرد.
CNEOS اجسام نزدیک به زمین (NEOs)، مانند سیارک ها و دنباله دارها را شناسایی و به دور آن می چرخد تا تهدیدات زمین، ماه یا سایر کشورهای همسایه را ارزیابی کند. امروزه CNEOS حدود 28000 NEO را دنبال می کند. این اجرام در فاصله 1.3 واحد نجومی یا 194.5 میلیون کیلومتری زمین قرار دارند. چوداس گفت: «ما برخورد بین سیارات منفرد و سیارک‌ها و برخوردها را مطالعه کرده‌ایم.» با هم در ماه.
به طور کلی، سیارک ها بیشتر از زمین به ماه ها برخورد می کنند زیرا زمین به دلیل گرانش قوی تر، هدف ضعیف تری است. سنگ فضایی که به دور پوسته زمین می چرخد بیشتر از پوسته زمین به ماه نزدیک می شود. اندازه نیز در ارزیابی خطر برخورد سیارک مهم است. قطر آن باید حداقل 140 متر باشد تا تهدیدی برای زمین محسوب شود. همچنین باید به اندازه خود ماه باشد تا اثر ستاره بر ماه تأثیر بگذارد. چوداس می گوید:
ماه اندازه بزرگی دارد، بنابراین یک جسم بزرگ باید با سرعت زیاد به سمت آن بیاید. هیچ ستاره ای به اندازه ماه در منظومه شمسی وجود ندارد. بزرگترین ستاره شناخته شده 70 برابر سبکتر از ماه است و در فاصله 180 کیلومتری زمین بین مریخ و مشتری در کمربند سیاره اصلی قرار دارد.
در سال 2015، ماه نورد ناسا (LRO) منطقه ای را شناسایی کرد که موشک آپولو 16 بوستر در آوریل 1972 به ماه برخورد کرد.
بنابراین، احتمال برخورد یک سیارک با ماه از منظومه شمسی و خارج از مدار از بین رفته است، اما چه ساخته دست بشر؟ فاز اول فضاپیمای فالکون 9 اسپیس ایکس که در سال 2015 پرتاب شد، به ماه نزدیک می شود و انتظار می رود در مارس 2022 فرود بیاید.
سوخت این موشک با ظرفیت حدود 4 تن پس از قرار گرفتن در رصدخانه اعماق فضایی (DSCOVR) تمام می شود. این ماهواره برای نظارت بر آب و هوای زمین و طوفان های خورشیدی طراحی شده است و یک پروژه مشترک بین ناسا و اداره ملی اقیانوسی و جوی است. این فضاپیما در حال حاضر با سرعتی در حدود 9288 کیلومتر در ساعت در حال حرکت است و در 4 مارس ساعت 7:25 به وقت گرینویچ (EST) به سطح ماه خواهد رسید. این برخورد می تواند روزنه ای به قطر 20 متر ایجاد کند. برخورد موشک مدار زمین را تهدید نمی کند. با این حال، CNEOS به نظارت دقیق مسیر موشک ادامه خواهد داد، حتی اگر به طور کلی اشیایی را در فضا حمل نکند. به گفته چوداس:
ما در حال انجام محاسبات ویژه برای این شی هستیم. فضاپیمای LRO که در مدار ماه قرار دارد، توانست از محل تولد موشک عکاسی کند. بنابراین تعیین محل برخورد ضروری است. هدف ما این است که پیش بینی کنیم در ماه مه کجا درگیری وجود دارد.
بنابراین دفعه بعد که در آسمان شب به ماه نگاه کردید، تصمیم بگیرید جایی نروید.
[ad_2]
