توهین دیپلماتیک؛ از سلطان سلیم تا لاوروف

روآرو- زمانی که لیز تراس، وزیر امور خارجه بریتانیا در 10 فوریه وارد مسکو شد تا با سرگئی لاوروف، وزیر امور خارجه روسیه گفتگو کند، گفت امیدوار است این مذاکرات به کاهش تنش در اوکراین کمک کند. همه چیز طبق برنامه پیش نرفت. لاوروف در کنفرانس مطبوعاتی پس از کنفرانس، تجربه خود را از «کر و لال بودن» قبل از خروج و تنها گذاشتن بالکن مقابل دوربین مقایسه کرد. لاوروف به‌خاطر تاکتیک‌هایش شناخته شده نیست: در سال 2015، یک میکروفون او را در حالی که مقامات سعودی را «احمق» توصیف می‌کرد و صدایش شنیده می‌شد، دستگیر کرد. او اولین کسی نبود که از توهین به عنوان ابزار دیپلماسی استفاده کرد. سابقه تبادل سخنان رهبران جهان طولانی است.

در زمان امپراتوری عثمانی، رفتارها از حرف ها بلندتر بود. زمانی که سلطان سلیم (که از 1512 تا 1520 حکومت کرد) می خواست پیروزی خود را بر دولکادر، یک ایالت بیابانی بین پادشاهی او و پادشاه مصر اعلام کند، فرستاده ای را به قاهره فرستاد.

وقتی سفیر را پذیرفتند، جیب هایش را باز کرد و فرمانروای دولکادیر، یکی از نزدیک ترین متحدانش را تا پای سلطان مملوک (مملوک یا مملوک، سلسله فرمانروایان ترک که بر سوریه و مصر حکومت می کردند)، سر برید.

امپراتوری عثمانی در نهایت به مصر حمله کرد و آن را فتح کرد. در واقعه هولناک دیگری که اوضاع را تشدید کرد، در سال 1827، فرماندار الجزایر فرانسه به سرعت با مسلسل پرنده به سفیر فرانسه حمله کرد و پس از آن استعمار فرانسه 130 سال به طول انجامید. در طول سالها.

دیپلماسی مدرن ماهیت فیزیکی کمتری دارد، اما تهاجم، دیپلماسی فیزیکی دوران باستان است. شاید تعجب آور نباشد که دیکتاتورها نسبت به مخالفان منتخب دموکراتیک خود تحقیر زیادی نشان می دهند.

هوگو چوز رئیس جمهور ونزوئلا از سال 1999 به مدت 14 سال بر سر این جنجال شناخته شده است.جرج دبلیو بوش. او بارها رئیس جمهور آمریکا را “مشهورترین” شیطان در مجمع عمومی سازمان ملل خوانده است. او گفت: «شیطان دیروز به اینجا آمد و کاخ او هنوز بوی گوگرد می دهد. انگار فرهنگ لغت مسخره ای داشت.

بوش در سال 2006 در یک سخنرانی تلویزیونی گفت: “تو یک احمق، تو یک الاغ، تو یک دروغگو، تو یک قاتل، تو یک قاتل، تو مستی، تو مستی و دروغگو هستی.” در اجلاس سال 2007، پادشاه اسپانیا آشکارا چچوز را ممنوع کرد و گفت: “چرا دهانت را بسته نمی‌گذاری؟”

اعتیاد به تریاک می تواند برای تقویت رهبران جهان بسیار مفید باشد، اما همچنین توجه مردم و رسانه ها را به خود جلب می کند، چیزی که پوپولیست ها و مقامات اغلب وسوسه می شوند که انجام دهند. اگرچه تعداد کمی از آنها ممکن است به احترام بین المللی علاقه مند باشند، اما در عوض ترجیح می دهند میهن پرستی خود را با احساس قدرت و اعتماد به نفس نشان دهند زیرا به نظر می رسد ضد خارجی هستند.

نزدیک به دو دهه پیش، زمانی که رابرت موگابه، رئیس جمهور وقت زیمبابوه، تونی بلر، نخست وزیر بریتانیا را به عنوان یک «مرد کوتاه قد» به سخره گرفت، او همچنان مورد تمسخر مخالفان داخلی خود بود. شاید به همین دلیل، یک دیپلمات چینی جاستین ترودو، نخست وزیر کانادا را «کودک» توصیف کرد و نوشت: «این آمریکاست».

دیگر حاکمان قدرتمند فاقد فیلتری بین آنچه در ذهنشان می گذرد و آنچه در ذهنشان می گذرد. به عنوان مثال، رودریگو دوترته، رئیس جمهور فیلیپین، که در سال 2016 پس از انتقاد قانونگذاران از جنگ وحشیانه وی، کمترین شعار “لعنت به تو” را فریاد زد و انگشت وسط خود را به سمت رقیب خود گرفت.

کیم جونگ اون رهبر کره جنوبی در سال 2017 دونالد ترامپ را “احمق” خواند، اما او این کار را در پاسخ به تهدید شخصی ترودو که کیم را “موشک” خوانده بود، انجام داد.

اما در نهایت، ابتذال توهین‌های دیپلماتیک را می‌توان با فریب‌کاری‌های بسیاری مثال زد. در سال 2010، پس از اینکه معاون وزیر خارجه اسرائیل سفیر ترکیه را مجبور کرد روی مبل در سطح پایینی بنشیند، ترکیه و اسرائیل با یکدیگر درگیری دیپلماتیک داشتند.

ترکیه بعداً از تاکتیک مشابهی استفاده کرد تا اورسولا فون در لین رئیس کمیسیون اروپا را مجبور کند روی کاناپه کنار او بنشیند، در حالی که اردوغان و رئیس شورای اروپا چارلز میشل روی دو صندلی “بزرگ پسر” صحبت می کردند و هیچ جایی برای اورسولا فون لاین نبود. ، زنان.

در سال 2007، ولادیمیر پوتین، رئیس جمهور روسیه، آنگلا مرکل صدراعظم آلمان را با معرفی سگ سیاه رنگ لابرادور خود به او تهدید کرد، حتی اگر مرکل به سگ های معروف وسواس داشت. پوتین بعداً ادعا کرد که “من می خواهم برای او کار خوبی انجام دهم.

بدون شک توهین و توهین ادامه خواهد داشت. هر چه بیشتر، دیپلماسی فرصت هایی را برای درگیری های مشتاق باز می کند. اکنون دیپلمات ها از فضای مجازی برای توهین به یکدیگر استفاده می کنند.