[ad_1]
هنگامی که دنباله دارها ابرهایی از مولکول های هیدروژن را تشکیل می دهند، لایه ای از مواد باقیمانده به نام پیش ساز در اطراف آنها تشکیل می شود. سیارات از این صفحه متولد می شوند. امروزه ستاره شناسان این محیط ها را از نزدیک مطالعه می کنند و جهان کودکان را مشاهده می کنند. اما آنها تنها ستاره های جوانی نیستند که مواد خام در اطراف خود دارند.
برخی از ستاره های پیر مرده نیز دیسک دارند. آیا در چنین شرایطی می توان یک سیاره نسل دوم ایجاد کرد؟ سیارات بعد از سیارات تشکیل شدند. اما این فاصله زمانی زیاد نیست. در منظومه شمسی، خورشید حدود 6.4 میلیارد سال پیش و زمین 4.5 میلیارد سال پیش تشکیل شدند. بنابراین، سرنوشت زمین با سرنوشت خورشید گره خورده است.
هنگامی که خورشید در آینده ای دور به غول قرمز تبدیل می شود، لایه هایی از ماده را در فضا بیرون می کند و در نهایت آنقدر منبسط می شود که زمین و سایر سیارات داخلی منظومه شمسی را نابود می کند. مشتری و سیارات بیرونی منظومه شمسی زنده می مانند. اما آنها بقیه عمر خود را در مدار کوتوله های سفید که بقیه خورشید است می گذرانند. در این صورت، هیچ سیاره جدیدی نمی تواند یک کوتوله سفید تشکیل دهد.
با این حال، خورشید ما یک نمونه نادر است. بسیاری از ستارگان سیستم های دوتایی هستند. ستارگان دوتایی معمولاً همگن هستند. اما آنها جرایم متفاوتی دارند. از آنجایی که جرم درونی یک سیاره بر آینده آن تأثیر می گذارد، سیارات در منظومه های دوتایی اشکال زندگی متفاوتی دارند. اگر ستاره ای به اندازه خورشید ما جرم داشت، در پایان عمر خود به غول سرخ تبدیل می شد و چیزی را به فضا پرتاب می کرد. اما بقیه داستان در سیستم باینری چطور؟
اینجاست که تحقیقات جدید وارد عمل می شود: “جمعیت قرص های مداری در حال تکامل: مصنوعات سیاره ای.” ژاک کلاسکا رهبر مطالعه و ستاره شناس KU Leuven است. این مطالعه در مجله Astronomy & Astrophysics منتشر شد.
کشش گرانشی ستاره دوم در منظومه دوتایی باعث می‌شود که موادی که توسط ستاره در حال مرگ به حرکت در می‌آیند مداری شبیه به پیش‌سازهای اطراف یک دنباله‌دار تشکیل دهند.
ستاره شناسان این را پیش بینی کرده اند. اما نکته جدید، تشکیل سیارات نسل دوم از صفحات پیش از سیاره است. طبق تحقیقات جدید، در چنین شرایطی، جهان جدید حدود 10 درصد از دو سیاره تشکیل شده است. کلاسکا، رهبر این مقاله، در یک کنفرانس خبری گفت:
در 10 درصد از سیارات دوتایی که به دیسک تکامل یافته‌اند، حفره‌های بزرگی را در دیسک می‌بینیم. این سیگنال یک جسم شناور است که مواد را در داخل حفره جمع می کند.
جرم موجود در سوراخ فقط می تواند یک سیاره باشد. مشاهدات ستارگان در حال مرگ احتمال سیاره بودن جسم را افزایش می دهد. کلاسکا افزود:
در دو ستاره توسعه یافته که سوراخ های بزرگی در دیسک خود دارند، عناصر غلاف مانند مانند آهن را می بینیم که در سطح ستارگان در حال مرگ بسیار نادر هستند. این مشاهدات ممکن است این ظن را ایجاد کند که ذرات غبار غنی از این عناصر در این سیاره رسوب کرده اند.
ستاره شناسان هنوز مطمئن نیستند که جرم مشاهده شده یک سیاره است یا خیر. اما شواهد بحث برانگیز است. اگر معلوم شود که نسل دوم جهان به این شکل شکل گرفته است، اکتشافات بزرگی رخ خواهد داد. بنابراین، نظریه تشکیل سیاره یا فرضیه سحابی صحیح است. استاد هانس ون وینکلKU Leuven، رئیس مؤسسه نجومی می گوید: «تأیید یا رد تشکیل سیاره به این روش یک آزمون بی سابقه برای نظریه فعلی است.
ترکیب سیستم دوتایی که سیارات نسل دوم در حال تشکیل هستند
سیارات جدید تحت شرایط خاص و فقط در اطراف انواع خاصی از سیارات ایجاد می شوند. سیارات پس از AGB (غول پس از مجانبی) این شرایط را دارند. این ستاره ها درخشان و خنک هستند. طیف جرمی سیارات AGB از 0.8 تا 5 جرم خورشیدی متغیر است.
سیارات بعد از AGB منبع هیدروژن خود را تمام کرده اند. بیشتر ستارگان این سیارات از کربن و اکسیژن تشکیل شده اند. اما لایه بیرونی آنها منبسط شده و سرد می شود. این ستاره در نهایت به یک غول سرخ تبدیل شد. سپس تغییر درجه حرارت در هسته سیاره منجر به انحلال هلیوم می شود. ذوب سرد شدن و انبساط ستاره را برای مدتی به تاخیر می اندازد. اما در نهایت هلیوم از بین خواهد رفت. سپس سیاره به سرد شدن و انبساط ادامه می دهد.
در این مرحله، ستاره هنوز به پایان خود نرسیده است. در عوض، گرمای پالس و احتراق هیدروژن بیشتری را تجربه می کند. علاوه بر این، جرقه های هلیوم را تجربه می کند. اما در این مرحله، سیاره جرم خود را در فضا به بیرون پرتاب کرد. اگر شریک مضاعف داشته باشد این ماده متروکه از بین نمی رود. شریک ستاره مرکزی دارای گرانش است و ماده بیرون رانده شده صفحه ای را در اطراف مرکز آن تشکیل می دهد.
همیشه این اتفاق نمی افتد. یکی از برجسته ترین و رایج ترین مراحل تکامل دوتایی این است که سیارات سیارات به دور یک ستاره مرده به دور آن می چرخند. اما به دلایلی ستاره شناسان هنوز دلیل تشکیل این دیسک را نمی دانند. این پدیده تنها در 10 درصد از مطالعات دوگانه یافت شد.
قاب پشتی AGB فقط بین 10000 تا 100000 سال قدمت دارد. آیا این زمان برای ایجاد یک سیاره غول پیکر کافی است؟ ستاره شناسان امید کمی دارند. اما تحقیقات جدید نشان می دهد که سیارات تنها در 100000 سال می توانند تشکیل شوند. یک مطالعه در سال 2018 که شکاف‌های موجود در دیسک را بررسی می‌کند نیز به این مشکل اشاره می‌کند:
اگر سیارات این شکاف ها را پر کنند، سیارات به جرم زحل تنها نیم میلیون سال از عمر صفحه قبل از سیارات را تشکیل می دهند.
به گفته نویسندگان این مطالعه، حتی اگر حفره صفحه توسط یک سیاره ایجاد شده باشد، آن ستاره لزوما یک سیاره نسل دوم نخواهد بود. نویسنده می گوید:
با این حال، به نظر می‌رسد که اگر دیسک‌ها توسط سیارات ایجاد شده باشند، به نظر می‌رسد که اولین سیاره از یک واکنش دو فازی جان سالم به در می‌برد. در واقع، تعداد سیارات دوتایی به اندازه ستارگانی است که به دور یک ستاره می چرخند، اگرچه تعداد کمی از آنها کشف شده است.
همچنین، این نتیجه با برخی از ویژگی های مشاهده شده ستارگان مرده در منظومه های دوتایی مطابقت دارد. ژاک کلاسکا گفت: ما عناصر سنگینی مانند آهن را در سطح یک سیاره مرده دیده‌ایم که بسیار نادر است. حالا تکلیف آهن چی شد؟ اولین سیاره زنده توانست آهن را جذب کند. اما فقط اگر سیارات غول پیکر باشند. نویسنده می افزاید:
اگر سیاره از ابتدا در قرص وجود داشت، در نهایت صفحه داخلی را از مواد نسوز خالی می کرد و یک الگوی قابل مشاهده از جابجایی روی سطح ستاره ایجاد می کرد.
علاوه بر این، ستاره شناسان سیستم های دوتایی را شناسایی کرده اند که ممکن است شامل سیارات ثانویه باشد. این منظومه NN Serpentis نام دارد و محققان بسیاری سیاره هایی را در آن کشف کرده اند. کلاسکا می گوید:
این سیارات کاندیدای بالقوه ای برای تشکیل قرص های نسل دوم هستند. در صورت اثبات وضعیت سیاره ای، این دیسک ها محیط مناسبی برای مطالعه شکل گیری سیارات نسل دوم و سناریوهای بی سابقه تشکیل سیاره ها هستند.
هدف بعدی نویسنده بررسی 10 صفحه دارای سوراخ است. آنها می خواهند از تلسکوپ های غول پیکر رصدخانه جنوب اروپا در شیلی برای بررسی این صفحات استفاده کنند، این حتی نزدیک تر بود.
[ad_2]
