امیر قلعه نویی سرمربی گل قهار در واکنش به حواشی دیدار استقلال و گل گهر در صفحه رسمی خود در اینستاگرام نوشت: من تازه از قطر به ایران آمده ام و خانه ای غیر از استقلال ندیده ام. بهتر از این نمی توانست باشد، اما بدترین اتفاق در بازی اول رخ داد. در فینال جام حذفی مقابل رقیب دیرینه ام یک پنالتی را از دست دادم و این بزرگترین اشتباه من در استقلال بود.
در آنجا روی سکو کسانی را دیدم که با وجود از دست دادن عدالت، از فشار دادن ما برای تحکیم پایه های یکی از بزرگترین تیم های تاریخ کشور دست برنداشتند. آن روز فهمیدم که نمی شود در این خانه بدون عشق و مسئولیت بود، آنقدر ماندم، ادامه دادم و با همسالانم جنگیدم که با پدر استقلال جشن ستاره دومی گرفتیم.
قطعاً آن افتخار او را بسیار خطرناک و کینه توز کرده بود، او به دلیل قوانین عجیب و ناگهانی استقلال بزرگ را به پایین ترین سطح فوتبال ایران فرستاد. اگر عشق نبود من و خیلی از دوستانم آن روز زنده نمی ماندیم، ادامه دادیم و بعد از ضبط و دستاوردها، کفش هایمان را به دیوار آویزان کردیم.
دوران مربیگری استقلال نیز پس از آزمون و خطا و کسب تجربه در سایر تیم ها رقم خورد، البته من خودم را کمک خوبی به آن دوره نمی دانم و آن را حاصل لطف و حمایت خداوند می دانم. طرفداران و. ظاهر بازیکنان فوق العاده ای که با آنها کار کرده ام.
شکی نیست که استقلال همیشه سهم من بوده است، اما قوانین فوتبال به جز چند استثنا حضور دائمی در باشگاه ندارد و تقابل اجتناب ناپذیر است، هرچند خاطرات خانگی همیشه گوشه ای از قلب ماست. در شرایط نامناسبی که تاریخ شاهد آن بوده است.
دیروز در بازی تیمم که به همت مدیران خوب و بچه های شریف و مصمم تبدیل به تیمی قابل احترام و جنجالی شده است، این اتفاق برایم تازگی ندارد، اما چگونه با این درد کنار بیایم؟ فقط ای کاش وسط یک نقطه نبود که بدون سوء تفاهم و قضاوت راحت صحبت کرد.
من کسی نیستم که فوتبال را به مادر رضاعی خود واگذار کرده و تا امروز برای سربلندی تیمی که مسئولیتش را بر عهده دارم و برای رسیدن به اهداف ناب فوتبالی بی انصافی می جنگم. زمانی که با استقلال، سپاهان و تراکتور می جنگیدم. روزهای زیادی نگذشت که فراموش شدند و حقیقت تغییر کرد.
من به مبارزه برای تیمم و موفقیت آن ادامه خواهم داد، اما به یاد داشته باشید که گل گهر فقط یک قلعه جدید نیست، این یک باشگاه واقعی با مدیران سالم، هواداران وفادار و بازیکنان شایسته ای است که به آنچه استحقاقشان را داشتند پشت کرده اند.
