در حالی که افغانستان پس از شش ماه کنترل طالبان وارد یک بحران مالی شده است، تعداد زیادی از مردم برای نجات خانواده های خود اقدام به فروش پیوند کلیه می کنند.
به گزارش فرارو، این عمل در غرب هرات که منطقه معروف به “روستای کلیه” معروف است بسیار رایج شده است.
نورالدین که در منطقه ای بیکار و بدهکار زندگی می کرد و سعی می کرد فرزندانش را بزرگ کند، احساس می کرد چاره ای جز فروش کلیه هایش ندارد. او یکی از تعداد فزاینده‌ای از افغان‌هایی است که حاضر است اعضای خود را برای کمک به خانواده‌هایشان قربانی کند. او گفت: «من باید این کار را به نفع فرزندانم انجام دهم. من چاره ای ندارم.
کمک های خارجی به افغانستان به آرامی در حال بازگشت است و دولت طالبان مجبور به عقب نشینی شده است.
این کاهش به ویژه برای افغان‌هایی مانند نورالدین 32 ساله که مدت کوتاهی پس از بازگشت طالبان حقوق خود را به 3000 افغانی (حدود 30 دلار) کاهش داد و فکر می‌کرد می‌تواند شغل بهتری پیدا کند، ویرانگر بود. اما با وجود صدها هزار بیکار در سراسر کشور، نه چیزی بیشتر.
او در ناامیدی کلیه را به عنوان یک درمان کوتاه مدت فروخت. نورالدین گفت: الان متاسفم. من دیگر نمی توانم کار کنم. درد داشتم و نمی توانستم چیز سنگینی بلند کنم.
امروز خانواده او برای پول به پسر 12 ساله خود متکی هستند که روزی 70 سنت کفش درست می کند.
نورالدین یکی از هشت نفری بود که با خبرگزاری فرانسه مصاحبه کردند و کلیه های خود را فروختند تا خانواده خود را سیر کنند یا بدهی خود را پرداخت کنند. برخی از پیوند کلیه ممکن است تا 1500 دلار هزینه داشته باشد.
خرید و فروش اعضای بدن در اکثر کشورهای توسعه یافته غیرقانونی است، اما برخی از افراد به دلیل عدم صداقت این کار را انجام می دهند. اما در افغانستان این غیرقانونی است.
پروفسور محمد وکیل متین، جراح ارشد سابق در بیمارستانی در مزارشریف، در شمال مزارشریف، گفت: “هیچ قانونی بر اهدا یا فروش اعضای بدن وجود ندارد، اما رضایت دهنده لازم است.” .
محمد بصیر عثمانی، جراح دو شفاخانه در هرات که بیشتر پیوند کلیه در آنجا انجام می شود، تأیید می کند که رضایت کلید پیوند کلیه است.
وی افزود: “ما از آنها رضایت نامه کتبی دریافت کرده ایم و فیلم ها را ضبط کرده ایم – به ویژه از اهدا کنندگان.”، وی افزود که در پنج سال گذشته صدها عمل جراحی در هرات انجام شده است. ما هرگز تحقیق نمی کنیم که بیماران یا اهداکنندگان از کجا آمده اند و چگونه. این کار ما نیست.
طالبان به درخواست برای اظهار نظر پاسخ ندادند، اما عثمانی گفت که رهبران جدید کشور قصد دارند عملیات را سرکوب کنند و در حال ایجاد یک کمیسیون برای انجام اقدامات هستند.
گاهی برای گرفتن کلیه از هند و پاکستان به هرات می روند. گیرندگان هزینه های بیمارستان و اهدا کننده را پرداخت می کنند.
خانواده آزیتا آنقدر قند دارند که اخیراً دو فرزند از سه فرزند او به دلیل سوء تغذیه تحت درمان قرار گرفته اند. او احساس می‌کرد که چاره‌ای جز فروش عضویت ندارد و آشکارا با دلال‌هایی که او را با گیرنده استان نیمروز جنوبی مرتبط می‌کردند، آشنا بود.
آزیتا گفت: «من کلیه ام را به مبلغ 250 هزار افغانی (حدود 2500 دلار) فروختم. باید انجامش بدم شوهرم کار نمیکنه ما بدهکاریم حالا شوهرش که کارگر روزمزد بود تصمیم گرفت همین کار را بکند.
او گفت: «مردم فقیر شده اند. بسیاری از مردم از سر ناامیدی کلیه های خود را می فروشند.
از یک خانواده پنج خواهر و برادر که کلیه می فروشند و فکر می کردند که به آنها کمک کند از فقر نجات پیدا کنند. غلام نبی زخم هایش را نشان داد و گفت: ما هنوز بدهکاریم و مثل همیشه فقیریم.
در کشورهای توسعه‌یافته، اهداکنندگان و دریافت‌کنندگان تمایل دارند زندگی کامل و طبیعی داشته باشند، اما سلامت آنها پس از جراحی اغلب به دقت کنترل می‌شود و همچنین به سبک زندگی و رژیم غذایی متعادل بستگی دارد. با این حال، این اغلب برای افغان‌های فقیری که کلیه‌های خود را می‌فروشند و همچنان در فقر می‌بینند و گاه در فلاکت می‌افتند، ممکن نیست.
