“حس حریم خصوصی”؛ از آدم و حوا تا عصر دیجیتال!

روآرو- بسیاری حریم خصوصی را یک اختراع مدرن می دانند، ناهنجاری های ناشی از گسترش زندگی شهری. اما دانشمندان اخیرا تاکید کرده اند که “حس حفظ حریم خصوصی” ما طی هزاران سال تکامل یافته است، به این معنی که در این عصر فناوری با چالش های عظیمی روبرو خواهیم شد.

به قول آقای فرارو. دانشمندان معتقدند که درک ماهیت “حریم خصوصی” مستلزم درک بهتر ریشه های آن است. شواهد تحقیقاتی این تصور را که حریم خصوصی یک مفهوم مدرن است رد می کند. اگرچه حق یا ارزش حریم خصوصی ممکن است یک مفهوم مدرن باشد، نمونه‌هایی از استانداردها و شیوه‌های حفظ حریم خصوصی در فرهنگ‌ها در طول تاریخ بشر و در سراسر جغرافیا فراوان است. بنابراین، دانشمندان بر این باورند که در نظر گرفتن علل ریشه‌ای تکامل نگرانی‌های حفظ حریم خصوصی می‌تواند به توضیح اینکه چرا امروزه مردم با حریم خصوصی دست و پنجه نرم می‌کنند، کمک کند. همچنین ممکن است به توسعه فناوری‌ها و سیاست‌هایی کمک کند که می‌توانند دنیای دیجیتال را با حریم خصوصی انسان‌ها هماهنگ کنند.

ریشه های حریم خصوصی

از آغاز تمدن، بشر به دنبال حریم خصوصی بوده و آن را مدیریت کرده است. از یونان باستان تا چین باستان، مردم به سمت مرزهای زندگی عمومی و خصوصی کشیده شدند. سرپرست خانوار یا خانواده پدر، در خانواده روم باستان، وقتی می‌خواست عصر را به تنهایی بگذراند، از خدمتکارش می‌خواست ملحفه‌های تختش را به گوشه‌ای از خانه ببرد. توجه به حریم خصوصی در جوامع ماقبل صنعتی نیز دیده می شود. به عنوان مثال، قبیله Mehinacu در آمریکای جنوبی، که اغلب در خوابگاه ها زندگی می کنند، خانه های شخصی نیز دارند که کیلومترها دورتر ساخته شده اند تا محیطی آرام را فراهم کنند.

شواهد حرکت به سوی حریم خصوصی را می توان حتی در متون مقدس ادیان توحیدی یافت. دستور قرآنی در مورد ضد جاسوسی، هشدار تلمودی مبنی بر عدم قرار دادن پنجره ای مشرف به همسایگان و داستان کتاب مقدس آدم و حوا که برهنگی را پس از خوردن همه میوه های ممنوعه می پوشانند، به مفهوم حریم خصوصی اشاره دارد.

به نظر می رسد انگیزه حریم خصوصی هم از نظر فرهنگ های خاص و هم از نظر فرهنگ جهانی قابل پیگیری است. استانداردها و رفتارها بین افراد و در طول زمان تغییر می کند، اما به نظر می رسد فرهنگ ها به طور کلی انگیزه ای برای حفظ حریم خصوصی دارند. محققین قرن اخیر که تاریخچه حریم خصوصی را مطالعه کرده اند، توضیحاتی در این باره ارائه کرده اند. نگرانی های مربوط به حریم خصوصی ممکن است ریشه های تکامل یافته داشته باشد. در این حساب، نیاز به حریم خصوصی ناشی از نیاز فیزیکی به حفاظت، امنیت و منافع شخصی است. توانایی تشخیص حضور دیگران و انتخاب “آشکار کردن” یا “انزوا” یک مزیت تکاملی از “حریم خصوصی” را فراهم می کند. احساس حریم خصوصی انسان به آنها کمک می کند تا مرزهای عمومی و خصوصی را با تسلط غریزی و مؤثر مشخص کنند.

نقطه کور خصوصی است

نظریه تکاملی حریم خصوصی به توضیح موانعی که افراد در حفاظت از اطلاعات شخصی خود در فضای آنلاین با آن روبرو هستند، کمک می کند، حتی زمانی که ادعا می شود حریم خصوصی مهم است. در واقع، واقعیت این است که احساسات انسانی و واقعیت های دیجیتال جدید با هم ناسازگار هستند. محیط آنلاین حواس ما را خاموش می کند و به عنوان مثال ما نمی دانیم که فیس بوک چگونه فعالیت های ما را ردیابی می کند تا ایندکس و تأثیر بگذارد. یا ممکن است ندانیم که مجریان قانون از تصاویر ارسال شده ما به صورت آنلاین استفاده می کنند.

انسان ها ممکن است برای استفاده از حواس خود برای هشدار در مورد خطرات حریم خصوصی تکامل پیدا کنند، اما همین احساس برای انسان ها خطرناک است زیرا آنها سعی می کنند خطرات حریم خصوصی را در دنیای آنلاین شناسایی کنند. به بیان ساده، ما نشانه‌های حسی آنلاین نداریم و بدتر از آن، اشکال تیره، که جزء کلیدی طراحی وب‌سایت هستند، حواس را فریب می‌دهند تا منطقه «پرخطر» را «ایمن» کنند. این فقط توضیح می دهد که چرا مکانیسم های به اصطلاح حریم خصوصی شرکت های فناوری نمی توانند مشکل حریم خصوصی را حل کنند. در واقع، آنها بار درک خطرات حریم خصوصی مصرف کننده را بر عهده دارند.

حفاظت از حریم خصوصی در عصر دیجیتال

گزارش های تکاملی در مورد حریم خصوصی نشان می دهد که اگر جامعه قصد دارد از توانایی فرد برای مدیریت مرزهای عمومی-خصوصی در عصر مدرن محافظت کند، حریم خصوصی باید در ساختار سیستم دیجیتال تعبیه شود. از آنجایی که فناوری برای سرعت بخشیدن به خودروها تا زمانی که واکنش راننده به وسیله ای غیرقابل اعتماد برای جلوگیری از تصادفات و تصادفات تبدیل شد، تکامل یافت، سیاست گذاران با پیشرفت های فناوری مانند کمربند ایمنی و کیسه هوا وارد عمل شدند.

تضمین حریم خصوصی آنلاین نیز به ترکیبی از فناوری و مداخله سیاست نیاز دارد. حفاظت از داده های اساسی، مانند دستورالعمل های سازمان همکاری اقتصادی و توسعه (OECD) در مورد حفاظت از حریم خصوصی و انتقال اطلاعات شخصی، از طریق فناوری های مناسب قابل دسترسی است. فناوری‌های افزایش حریم خصوصی، مانند سرویس‌های ایمیل رمزگذاری کاربر پسند و دستیارهای حریم خصوصی شخصی‌سازی شده، که اولویت‌های حریم خصوصی کاربر را تعریف می‌کنند، نمونه‌های عملی هستند که می‌توانند مفید باشند. این فناوری‌ها پتانسیل محافظت از حریم خصوصی را بدون به خطر انداختن اتکا به جامعه مدرن برای جمع‌آوری و تجزیه و تحلیل داده‌ها دارند.

منبع: theconversation

ترجمه: مصطفی جرفی فرارو