[ad_1]
اتوپیاتا اینجا، ماجرای دیپلماتیک ایران در خصوص استیفای حقوق رودخانه هیرمند در عنوان این مقاله خلاصه شده است: شبه دیپلماسی مبتنی بر بی تفاوتی و به قول مشهدی ها غم و اندوه و ذکر. از فاجعه از نمایندگان منطقه در شورای مشورتی اسلامی گرفته تا مقامات مستقر در تهران، همه درگیر همان چیزهایی هستند که مردم سال‌هاست در آن زندگی می‌کنند و درگیر آن بوده‌اند و هرگز درباره آن نشنیده‌اند.
اکنون نمایندگان از تغییر مسیر آبراه ها، خشکسالی هامون و صفرا و جاه طلبی ها، طرح های غیرعلمی و قدم گذاشتن در آب های عمیق و انتقال دریای عمان به سیستان صحبت می کنند. وضعیت و لحن صدایشان انگار ایران یک کشور چند قومیتی است، افغانستان، کشوری قدرتمند با هزاران سال تمدن و شعر و فرهنگ.
همه چیز تغییر کرده و همه چیز بی معنی است. در پایان، بزرگان مردم به همان شعار قدیمی پرداختند: غرور جهانی. غرور دنیوی سد کمال خان را آفرید و پرداخت و جریان را برگرداند و هامون را خشک کرد.
سیاست شکسته بدون تحلیل عمیق که نشان می‌دهد چگونه و از چه مکانیسم‌هایی غرور جهان به کجا رفته و ساختار سیاسی در ایران اکنون چگونه است چه چیزی باعث سد کمال خان شد؟ اطلاعات اولیه در مورد ساخت بخش؟
در این بحث قدیمی، بی کفایتی و بی مسئولیتی و سیاست داخلی از دیدگان پنهان مانده است. در کارآمدی سیاست های ایالات متحده و اروپا در توسعه زیرساخت ها و ساخت بند در افغانستان تردیدی وجود ندارد، اما هیچ سرمایه گذاری خارجی را نمی توان به عنوان یک توطئه استعماری تلقی کرد. اگر چنین است، سرمایه گذاری چینی ها در ایران چیست؟ آیا با شعار مرگ بر این و آن می توان افغانستان را از آبادانی بند منع کرد؟
تا به امروز هیچ نشست و کنفرانس ملی با حضور کشورهای مختلف مانند ترکیه، پاکستان، روسیه، چین و قطر و یا حداقل برخی از کشورها در تهران پایتخت یا بنا به درخواست، برگزار نشده است. فراموش نشدن رودخانه هلمند اشغال شد و زمانی که سیاست منسجم و منسجمی وجود نداشت، طالبان در راه بودند.
همچنین قصد دارند در جاده فرهرود سد بسازند. به این ترتیب سیستان با آغاز سال جدید خورشیدی وارد مرحله جدیدی از بحران آب می شود که در مقاله ای مفصل که در سایت علم و فرهنگ منتشر شده آن را سال صفر می نامم.
وزیر آب و انرژی افغانستان در دیدار اخیر میان مقامات افغانستان و ایران وعده سرمایه گذاری در تولید برق از ایران را داده است. آیا بهتر است این سرمایه گذاری را مشروط به آزادی هلمند کنیم؟
سیاست مردد و نافرمانی ایران در مورد حقوق آب غیرمنطقی و ترسناک است بمب‌گذار اندکی بعد از ظهر در مقابل یک مرکز استخدام پلیس در افغانستان منفجر شد. شرکا و دوستان جدید در پاکستان و قطر. ایران که پس از فرار اشرف غنی با در پیش گرفتن سیاست منطقه ای مدبرانه و پر رونق فرصت ایجاد پایگاه در افغانستان را پیدا کرد، از مبارزه طولانی و پرهزینه خود برای مبارزه با قاچاق مواد مخدر از افغانستان به افغانستان و مردم آن سود برده است. قافیه را به چین، ترکیه، پاکستان و قطر باخته و حتی حقوق قانونی خود را رها کرده است.
در همین حال، ایران یک حرکت دیپلماتیک احساسی را از دره آبی آغاز کرده است. دیپلماسی عاطفی ناشی از همبستگی عمیق فکری و فرهنگی است که در حال حاضر بین حاکمان ایران و افغانستان وجود ندارد و تنها در سطح کوچه و بازار بین مردم مرزنشین دیده می شود. همچنین در تعاملات اجتماعی ناشی از گذرگاه های مرزی یا اقتصاد جیبی. این پدیده سال هاست که با ایجاد حائل بین ایران و افغانستان شکسته شده است.
ایران باید به جای تکیه بر نفوذ فرهنگی در افغانستان و تغییر پایگاه مذهبی طالبان که به این زودی امکان پذیر نخواهد بود، بر همکاری های زیست محیطی و اقتصادی تمرکز کند.
در غیاب سیاست های رسمی، استبدادی و اصلاحی، راه برای واکنش های روانی و افراطی باز است، نمونه ای از اوباش خشمگین بازار مرزی شیر. اگرچه گزینه هایی در انظار عمومی مانند حمله هوایی یا حمله پهپادی به سد کمنال خان در دنیای واقعی امکان پذیر نیست، اما ابزارهای دیپلماتیک ما باید تاکید کنند که همه گزینه ها روی میز است به جز ابرقدرت هایی مانند آمریکا. این شعار سال هاست که دل سیاست گذاران ایرانی را خالی کرده است.
در مطالعه ادبیات و توسعه، مکتبی به نام نظریه وابستگی وجود دارد. اگرچه این روند تکاملی ریشه در روابط سیاسی، فرهنگی و اجتماعی در آمریکای لاتین در دهه های 1960 و 1970 داشت، اما یک اصل عمیق داشت که ساده بود: زمانی که یک دشمن، رقیب یا دشمن در حالت خلسه یا سرگیجه قرار داشت. در نهایت برنج را باد کن!
اکنون که به اصطلاح «استکبار جهانی» راه خود را رفته است، باید وارد میدان شده و در چارچوب یک رابطه همه جانبه با مقامات جدید افغانستان، مسائل مربوط به حقوق آب را مورد بحث قرار داده و به آن عمل کند. این دوره همیشه یادآوری می کند که: همه گزینه ها روی میز هستند!
[ad_2]
