چگونه پزشکان قبل از استفاده از داروهای بیهوشی مدرن عمل جراحی انجام می دهند؟ –

در سال 1811، فرانسیس برنی، مورخ بریتانیایی، تحت عمل ماستکتومی قرار گرفت. سینه، معمولاً برای درمان سرطان). او در نامه ای که پس از عمل به خواهرش نوشت، یادآور شد: در طول عملیات بی وقفه گریه می کردم. “عملیات عذاب آور و دردناک بود.” در واقع برنی دو بار در حین یک عمل جراحی از شدت درد غش کرده است که شاید به عنوان تسکین او راضی کننده بوده است.

برنی در زمانی تحت عمل جراحی قرار گرفت که بیهوشی هنوز در مراحل اولیه بود و گزینه های محدود موجود ممکن است غیرقابل اعتماد و اغلب خطرناک باشند. تونی وایلدسمیت، استاد بازنشسته بیهوشی در دانشگاه داندی اسکاتلند، می گوید: «روایت های تاریخی مانند پرونده برنی نشان می دهد که جراحی قبل از بیهوشی چقدر دردناک بوده است.

در واقع مواجهه با چنین دردی بسیار ترسناک و شبیه یک کابوس خواهد بود. امروزه داروهای بیهوشی یک ابزار پزشکی ثابت هستند و شامل مجموعه ای از داروها هستند که نه تنها برای کنترل درد، بلکه برای شل کردن عضلات و بیهوشی بیماران استفاده می شوند.

بسیاری از افراد در مقطعی از زندگی خود این داروها را دریافت خواهند کرد: بیهوشی با بی حسی لثه در مطب دندانپزشکی، اپیدورال (تزریق در اطراف ستون فقرات) در حین زایمان، یا بیهوشی عمومی برای خواب عمیق در حالی که پزشک لوزه ها را خارج می کند.

اما قبل از اختراع بیهوشی، جراحی را چگونه انجام می دادید؟

درد در طول زندگی

بیهوشی که امروزه می شناسیم اختراع نسبتا جدیدی است، اما قرن هاست که به دنبال راه هایی برای تسکین درد شدید بوده ایم.

گزارش هایی از دهه 1100 وجود دارد که پزشکان از اسفنج های آغشته به تریاک و شیره ریشه آنتراکنوز برای ایجاد خواب آلودگی در بیماران برای آماده شدن برای جراحی و کاهش درد پس از عمل استفاده می کردند.

با بازگشت به نسخه های خطی از دوره رومی تا قرون وسطی، دستور العمل ترکیبی آرامش بخش به نام dwale شرح داده شده است. طبق نسخه‌های خطی قرون وسطی، تنتوری که از معجون سرگیجه‌آور گراز بیار، تریاک، شیره ریشه‌های انسان‌ساز، نیشکر سمی و سرکه تهیه می‌شد، طوری می‌جوشانند که پزشک بدن بیمار را قطع می‌کرد، او در حالت شوک قرار داشت. خواب.

از دهه 1600 به بعد، کشت تریاک و تریاک (تریاک محلول در الکل) در اروپا رایج شد. اما این داروها ناپاک و نادرست هستند و نمی توان آنها را متناسب با نیاز بیمار و نیازهای او استفاده کرد. علاوه بر این، آنها می توانند خطرناک باشند. به عنوان مثال، قندهای سمی می توانند کشنده باشند و مواد افیونی و مواد افیونی می توانند اعتیادآور باشند. ریشه های گیاه در دوزهای بالای آنتی بیوتیک می تواند باعث حملات پانیک، تپش قلب و در موارد شدید مرگ شود.

عکس هایی از جراحی قرون وسطایی که توسط هانس هالباین پسر در قرن شانزدهم گرفته شده است

برخلاف این دیدگاه وحشیانه پزشکی، زمانی که جراحان مجبور به انجام جراحی های تهاجمی هستند، اغلب معقول ترین روشی که آنها استفاده می کنند تا حد امکان سریع و دقیق است.

اما سرعت و دقت عمل جراحی را به روش‌های کم‌پیچیده‌تر نیز محدود می‌کند. به عنوان مثال، ممکن است فرض شود که قبل از اختراع بیهوشی جراحی در اروپا و ایالات متحده در اواسط دهه 1800، جراحی های پرخطر مانند جراحی و قطع عضو امروزه کمتر رایج بود. دلایل این امر هم مهارت های مورد نیاز و خطرات ناشی از چنین جراحی و هم درد شدید و غیرقابل کنترلی است که این روش ها به همراه داشته است. وایلدسمیت گفت: “بسیاری از روش های جراحی توضیح داده نمی شوند، زیرا نمی توان آنها را انجام داد.”

به گفته وایلدسمیت، دندانپزشکی یکی از معدود جراحی هایی است که در این دوره بسیار رایج است، زیرا درد و خطر ناشی از آن کمتر از جراحی های جدی تر است. واضح است که بیماران هنوز در انجام این روش ها مردد هستند. وایلدسمیت گفت: “سعی کنید خود را در آن موقعیت قرار دهید.” “شما درد دارید، اما درد در آن زمان از درد خود عمل بدتر است.”

چقدر مشکوک

همانطور که جراحان راه های جدیدی برای انجام کار خود پیدا می کنند، رویکردهای غیر معمول تری در حال ظهور هستند. یکی از این روش ها «فشردن» است. تکنیک های فشرده سازی شریانی برای فشرده کردن شریان ها یا اعصاب باعث خارش در اندام ها می شود.

اولین تکنیک احتمالاً به یونان باستان باز می گردد. پزشکان یونان باستان، شریان های گردن را «کاروتید» می نامیدند، کلمه ای با ریشه یونانی به معنای «بیهوشی». وایلدسمیت گفت: “شواهدی وجود دارد که آنها از آن استفاده کردند یا می دانستند که فشرده سازی شریان کاروتید باعث بیهوشی می شود.” با این حال، این روش ممکن است به طور گسترده مورد استفاده قرار نگیرد و دلیل خوبی دارد. وایلدسمیت گفت: “هرکسی که امروز رویکرد خطرناک تری را امتحان کند، به احتمال زیاد به عنوان قاتل به دادگاه مراجعه می کند.”

در سال 1784، یک جراح بریتانیایی به نام جان هانتر فشار عصب را با گذاشتن بانداژی روی اندام های بیمار برای القای بیهوشی آزمایش کرد. با کمال تعجب، این روش کار می کند: هانتر می تواند اندام را قطع کند و به نظر می رسد که بیمار هیچ دردی احساس نمی کند.

یکی دیگر از تکنیک های مدیریت درد، «خواب مغناطیسی» یا مسحور است. این باور نیمه علمی عناصر مغناطیس را با این نظریه ترکیب می کند که آب در بدن انسان شبیه یک میدان نیرو است که می توان با آهنربا دستکاری کرد. مخترع این تکنیک دکتر فرانتس آنتوان مسمر اتریشی معتقد است که با کنترل این زهکشی انعطاف پذیر می توان بیماران را در حالت تعلیق نگه داشت که در طی آن درد جراحی را احساس نکنند.

این اقدامات علمی مورد توجه قرار گرفت. در اواسط دهه 1800، مسمومیت به سایر نقاط اروپا و هند سرایت کرد و جراحان از آن برای درمان بیماران استفاده کردند. طبق گزارشی در مجله Hektoen International، در موارد متعدد، بیمارانی که این روش را دریافت می کنند، دردی را احساس نمی کنند. خواب مغناطیسی آنقدر رایج شده است که بیمارستان های خواب مغناطیسی در لندن و جاهای دیگر راه اندازی شده است.

اما جراحان شروع به زیر سوال بردن این روش ها کردند و حامیان خود را به گمراه کردن مردم متهم کردند و در نهایت رویای مغناطیسی فروکش کرد. این راه را برای هنرمندان مشتاق و برجسته برای تسکین درد و آرامش هموار کرد: مجموعه ای از گازهای تنفسی که در نهایت به عصر مدرن سایش منجر شد.

ابزار جراحی قرون وسطی جراحی بدون بیهوشی بسیار دردناک و خطرناک است.

از شبه علم تا بیهوشی مدرن

در اواسط دهه 1800، دانشمندان و جراحان به استفاده بالینی از ترکیبات آلی معطر به نام اتر علاقه مند شدند. اتری که از تقطیر اتانول با اسید سولفوریک بدست می آید. در واقع، تولید اتر به قرن سیزدهم برمی گردد و در قرن شانزدهم آزمایش هایی را روی این ماده مرموز کشف کرد که می توان از آن برای تزریق آبله مرغان استفاده کرد.

صدها سال بعد، جراحان در مورد استفاده از اتر در کار خود تجدید نظر کردند. سرانجام در سال 1846 یک دندانپزشک آمریکایی به نام ویلیام مورتون یک روش عمومی را انجام داد که در آن گاز اتر را روی بیمار اعمال کرد و سپس تومور را بدون درد از گردن بیمار خارج کرد. این اولین شواهد بالینی است که نشان می دهد استفاده دقیق و دقیق از این گاز می تواند باعث بیهوشی و تسکین درد شود. سپس، در سال 1848، یک حراج ثابت کرد که ترکیب دیگری به نام کلروفرم می تواند درد هنگام زایمان و سایر جراحی ها را کاهش دهد.

اتر و کلروفرم بیهوش کننده اصلی هستند.

اتر و کلروفرم به جراحان کنترل بیشتری بر وضعیت بیمار می دهد، زیرا با کنترل درد بیمار و فرستادن آنها به رختخواب، جراح زمان بیشتری برای انجام جراحی دارد و می تواند آن را به درستی انجام دهد.

با گذشت زمان، این پیشرفت ها امکان انجام جراحی های پیچیده تری را فراهم کرد. هر دوی این گازها دیگر در جراحی مورد استفاده قرار نگرفتند، اما در نهایت منجر به تولید داروی مؤثرتر و ایمن تر شدند.

وایلد اسمیت نقاشی رنگ روغن قرن هجدهم را به یاد می آورد که مردی را که از قطع عضو شوکه شده بود به تصویر می کشد. وایلدسمیت گفت: “با نگاه کردن به صورت بیمار، می توانید متوجه شوید که جراحی زیر لباس حیرت انگیز است.”

تاریخچه بیهوشی ممکن است پر از آزمون و خطا باشد، اما کسانی که تاکنون در بیمارستان بستری شده اند می توانند شکرگزار باشند که این تجربیات حداقل ما را از واقعیت کابوس وار آن نقاشی دور کرده است.