[ad_1]
رحمان قهرمان پور، کارشناس مسائل خارجی در روزنامه دنیای اقتصاد می نویسد: روس ها به صبر خود معروف هستند. این عدم حوصله در فرهنگ راهبردی آنها نیز مشهود است و در سه دهه گذشته همواره در اسناد استراتژی امنیت ملی خود دامنه استفاده از سلاح های متعارف و غیر متعارف را محدود کرده اند.
اگر احساس کنند در جنگ شکست خورده‌اند، به سرعت تنش‌ها و بحران‌ها را تشدید می‌کنند و به چیزی روی می‌آورند تا برنده شوند و نه برای باخت. برخلاف چین که بیشترین صبر را در سیاست بین الملل دارد. روسیه همچنین به دنبال یک پیروزی سریع و تکان دهنده در جنگ اوکراین بود.
ظاهرا پوتین می خواهد چند روز دیگر کار را تمام کند و اعلام پیروزی کند. او روایت ویژه ای از ضعف آمریکا و اختلاف آمریکا و اروپا و اروپایی ها برای خودشان دارد. اما همه چیز طبق برنامه پیش نرفت. آلمان به سرعت طرفداری خود را در برابر روسیه کنار گذاشت و اروپا علیه روسیه متحد شد و علیرغم امتناع از ورود ارتش به اوکراین، کمک قابل توجهی به اوکراین کرده است.
زمانی که پوتین نتوانست به اهداف خود دست یابد و با فشار روانی و سیاسی زیادی از سوی غرب مواجه شد و در مجمع عمومی سازمان ملل محکوم شد، رفتار روسیه به سرعت تغییر کرد. یعنی سعی می کند از تمام ابزارهایی که در اختیار دارد به تدریج برای رسیدن به پیروزی و به عبارت دقیق تر شکست نخوردن استفاده کند. مهمترین ابزار روسیه سلاح هسته ای و انرژی است. پیش از این پوتین با دستور افزایش آمادگی نیروهای دفاعی راهبردی روسیه، اخباری را به غرب ارسال کرد که در صورت بدتر شدن اوضاع، ممکن است از سلاح هسته‌ای استفاده کنند و تلافی بی‌سابقه‌ای پیش از این داشته باشند. در گام بعدی، روسیه به متحدان خود روی آورد و چین در راس همه آنها قرار گرفت.
روسیه به پکن اطلاع داد که قبل از جنگ به اوکراین حمله کرده است. اما رئیس جمهور چین خواستار آغاز جنگ پس از المپیک پکن شده است. محکوم نکردن اقدامات روسیه امتیاز مهمی از سوی چین به روسیه است. امارات غربی به همراه هند از رای دادن به قطعنامه های شورای امنیت ممتنع کرده اند و روسیه اخیرا به تحریم تسلیحاتی انصارالله، دشمن اصلی امارات در یمن، رای منفی داده است. احتمالا مسکو به هند امتیازی برای فروش تسلیحات می دهد. سوریه و ونزوئلا نیز از اقدام روسیه حمایت کردند.
اما در مورد ایران، روسیه سنگ تمام گذاشتن برجام را در دستور کار احیای برجام گذاشته است که حرکتی غیر منتظره است. بویژه از چند ماه اخیر، روسیه بیش از دوران روحانی در مذاکرات برای احیای برجام فعال بوده و حتی اولیانف نیز به نوعی سخنگوی مذاکرات از سرگیری برجام در وین شده است.
بدون شک وخامت شرایط میدان نبرد در اوکراین، مسکو را به این نتیجه رساند که باید از ابزار خود استفاده کند و برجام را ابزاری دانست.
بنابراین می توان گفت روسیه در اجرای برجام از آمریکا ضمانت نامه کتبی خواسته و اطمینان داده است که تحریم های آمریکا تاثیری بر همکاری روسیه با ایران در چارچوب برجام و همچنین نارضایتی از ایران نخواهد داشت. اجرای قطعنامه مجمع عمومی سازمان ملل متحد در مورد حمله روسیه به اوکراین، به عنوان نشانه ای از رو به رشد وضعیت روسیه در جنگ اوکراین. جدی.
پس از اعتراض مسالمت آمیز ایران به اقدام روسیه، کرملین نه تنها عقب نشینی نکرد، بلکه در تفسیر عجیب می گوید همه طرف های برجام باید در عمل از حقوق برابر برخوردار باشند. شاید در خوانش همدلانه بتوان این دیدگاه را به نفع ایران دانست; اما از منظر خنثی‌تر، این اولاً نوعی سنگ بر سر راه بازگرداندن برجام است، حتی به دلیل همدردی روسیه با ایران. درست مانند کسانی که مجبور به مانع تراشی در معامله ملکی هستند در حالی که هر دو طرف معامله به این کار راضی هستند.
از زمان برقراری توافق هسته ای در سال 1992، همه متفق القول بوده اند که تفاوت اصلی بین ایران و آمریکاست، اروپا، چین و روسیه تنها به حل این مناقشه کمک می کنند و هیچ عواقبی برای چنین مسائلی وجود ندارد. از عدم انتشار بنابراین، تعبیر سرریز مسکو مبنی بر اینکه همه طرف ها باید نگرش برابر داشته باشند، برخلاف رویه و سنت مذاکره و نقض اصل انصاف است.
علیرغم اختلاف نظرها بر سر رویکرد خود روسیه نسبت به نتیجه مذاکرات شورای امنیت سازمان ملل در چند ماه گذشته؛ یعنی قبل از جنگ اوکراین، روسیه از یک اصل پیروی می کرد و بعد از جنگ، اصول و رفتارش تغییر کرد.
اصولاً ابرقدرت ها از جامعه بین المللی جدا شده اند و ناگفته نماند که دست به فساد زده اند. زیرا باعث کاهش اعتماد به آنها می شود. بر این اساس، تشخیص نوظهور چه در ایران و چه در غرب این است که بحران اوکراین را نباید با از سرگیری برجام مرتبط کرد.
برجام مشروط به عدم اشاعه و کنترل تسلیحات است. از سوی دیگر، اوکراین مشکل امنیت معماری اروپا است. اما روسیه این دو موضوع را با آینده شورای امنیت سازمان ملل متحد مرتبط دانسته است. برجام می تواند بدون روسیه عمل کند; اما به دلیل روابط نزدیکی که ایران و روسیه در سال‌های اخیر داشته‌اند، جمهوری اسلامی نیاز به ایجاد تعادل بین دو نگرانی جدی دارد: احیای برجام یا تشدید مخالفت مسکو با احیای برجام.
[ad_2]
